Lief zijn ❤️

‘Och wat een lief meisje..!’ Met een vertederende blik kijken twee dames naar het meisje dat in het gras zit en van madeliefjes een armbandje vlecht. 

 

De dames knopen een geprekje aan met de moeder en midden in het gesprek trekt het meisje aan haar moeders shirt. ‘Kijk mama, deze is voor jou! Zullen we nu naar huis?’ ‘Wat hij mooi geworden, dankje wel lieverd! Straks gaan we, ik ben nog even in gesprek’. 

 

De dames willen hun verhaal vervolgen, maar het meisje is nog niet klaar. ‘Nee mama, ik wil nú naar huis!’ 

 

De dames kijken afkeurend naar het meisje, en vervolgens naar de moeder.

Het meisje ziet het, en hoewel ze het voor zichzelf niet zo erg vind, want ze wil gewoon naar huis, stopt ze toch, want ze merkt aan haar moeder dat zij zich ongemakkelijk voelt. 

 

Ze draait zich om, en gaat verder met bloemetjes plukken. 

 

 

..

 

 

Als klein kind voelen we haarfijn aan wanneer ons gedrag gewenst of ongewenst is. 

Dan groei je en komt er een moment dat je af en toe tegengas geeft, volwassen wordt, en staat voor je eigen acties, je eigen uitspraken en je eigen persoon. 

 

Maar wat als je blijft hangen in dat ‘lieve meisje’, omdat dat is wat je kent. Zonder dat de ander daarom vraagt, zelfs zonder dat je het doorhebt, blijf je lief voor de ander en hou je jezelf klein om de ander de ruimte te geven. Daar kan je niemand de schuld van geven. Dat doe je helemaal zelf. 

 

 

Op welk moment pas je je aan, en op welk moment ben je voluit jij? Vanaf welke leeftijd of welk moment is het ok om niet zo ‘lief’ te zijn, maar je eigen ding te doen? 

 

Op welk moment hoef je niet meer bang te zijn dat niemand je meer aardig vindt als je helemaal eerlijk bent. 

 

Op welk moment hoef je niet meer bang te zijn dat je buiten de samenleving wordt gezet wanneer je het niet eens bent met de gangbare mening? 

 

Wat is nou precies dat moment dat je besluit, dit is het. Ik ben wie ik ben, perfect en niet perfect, misschien niet zoals verwacht, misschien niet zoals gehoopt, maar wel helemaal mij. 

 

Het moment waarop je stopt met het voldoen aan de verwachtingen, stopt met ‘lief’ zijn, stopt met anderen uit de wind houden, stopt met verdedigen, vooral gewoon stopt met eindeloos pleasen en je jezelf eindelijk voluit de ruimte geeft.  

 

 

 

Steeds weer kom ik er achter hoe diep het in mij is verweven. Dan denk ik weer even dat ik het heb, om vervolgens de volgende laag tegen te komen en alles wat ik dacht te weten verdwijnt in het 'niet weten'. 

 

 

Hoe mooi het ook is om zoveel mogelijk eerlijk vanuit je hart te leven, er zijn altijd mensen die teleurgesteld in je zijn, mensen die een mening over je hebben, mensen die afkeurend naar je zullen kijken. Maar er zijn ook mensen die je de wereld gunnen, die trots op je zijn, die je willen helpen, die graag bij je zijn, juist omdat je bent wie je bent. In sommige gevallen gaat dat ook gewoon hand in hand. 

 

 

Durf je het aan om misschien wel afscheid te moeten nemen van alles wat je nu kent, om ruimte te kunnen maken voor dat wat er kan zijn? Het is een vraag die je niet vanuit je gedachten kan beantwoorden. Dat antwoord leeft diep van binnen. Alleen jij weet het antwoord.

 

Alleen jij.