Blokkeren

Er kwam een mooie opening voorbij. Een mogelijkheid of kans zou je het misschien wel kunnen noemen.

Eerder wilde ik hier vol instappen. Toch veranderde er iets waardoor ik blokkeerde. De hakken in het zand zette. Ik liep al bijna de deur door en duwde me op het laatste moment af tegen de deurpost bij wijze van spreken. 

 

Ik voel aan alles dat ik dat niet leuk vind om te doen. En ergens voel ik ook frustratie naar mezelf. Waarom hou ik mezelf nou tegen? 

Ik probeer eerlijk te zijn, en zie teveel praktische dingen die niet aansluiten. En dat is niet leuk, want ik weet ook dat als ik iets wil vanuit mijn hart, dat ik dat te volgen heb. Maar... De starre 'maar' komt om de hoek kijken. 

 

 

Ik stop, merk dat ik mezelf steeds probeer te verbeteren als in; mezelf beter te maken dan ik al ben.

Kan ik ook accepteren dat dit even is wat het is? Ook al zijn de bezwaren praktisch van aard, ook al laat ik mijn hartepad een kleine omweg maken?

Mag ik ook precies goed zijn zoals ik nu ben? Ook al laat ik dit nu liggen en ontzeg ik mijzelf deze leerweg? Of ís dit mijn leerweg nu juist even? Zoals wanneer je een reep chocola wegkauwt terwijl je weet dat het niets oplost, maar dat je tegelijkertijd beseft dat dit het nu even is, en dat je er dan maar beter van kan genieten?

 

De afgelopen dagen, weken inmiddels, ben ik regelmatig even duizelig. Alsof mijn beweging nog even doorgaat terwijl ik al ben gestopt zeg maar. En hoewel dat een fysiek gevoel is, komt het precies overeen met dit proces. Ik weet even niet waar ik moet zijn, waar ik mag stoppen, waar ik mag doorgaan. Welk deel van mij wil dit wel/niet, en hoe hou ik de balans in al die verschillende stukjes van mijzelf? 

Om die duizeligheid lag ik vanmorgen op de massagetafel, en ook daar ging het er over en voelde ik dat ik het graag wil, maar tegelijkertijd weet dat ik het niet ga doen. En de moeilijkheid om vrede te hebben met die keuze. Doe ik wel het juiste?

 

 

De dansavond afgelopen maandag sloot daar ook mooi bij aan met het thema 'Loslaten'. 

Ik kon niet echt iets voelen bij het thema van de avond, want juist heb ik geleerd dat alles er bij hoort, dus waarom loslaten? 

Maar net voordat we zouden starten moest ik opeens denken aan het moodbord dat ik in '22 heb gemaakt en dat anderhalf jaar in onze woonkamer heeft gestaan. Daar had ik een plaatje opgeplakt waarop stond: 'Ik laat los wie ik was, om te worden wie ik ben'. 

In de verschillende oefeningen ging ik langs wie ik was, en merkte dat het vooral de boosheid op mijzelf was die ik los mocht laten. Dezelfde frustratie die ik nu voel.

 

-Ik gebruik het woord loslaten, wat iets anders is dan het wegmoffelen. Het betekent meer dat ik het niet krampachtig vasthoud, maar toch welkom heet. Het hoort bij me, is bij me, alleen het houdt me niet tegen-

 

Ik wil graag de wrok, - de boosheid om al die dingen die ik niet deed omdat ik het niet durfde - aankijken, zodat het me niet blokkeert, maar juist een steun kan zijn die me kan helpen bij het volgen van dat hartepad. 

 

 

Loslaten, zodat ik mijzelf kan vasthouden 🫂

 

❤️