De mens is zo mooi!

Gisteren sloot ik een korte terugblik op Facebook af met ‘De mens is zo mooi!!’, maar..

Is dat eigenlijk wel zo? 

 

 

Kijk naar het nieuws, kijk naar de reacties onder een openbaar bericht, misschien twijfel je zelfs binnen je eigen kring van mensen of iedereen wel zo mooi is. 

 

Hoe zit het dan met de criminelen? De misbruikers? De mensen die expres andere mensen pijn doen? Al die oordelen over en weer. Ja maar zij..! Ja maar hij..!

 

Heb ik even gemist dat er een heel volk wordt uitgemoord en verjaagd van hun land? 

Heb ik even gemist dat vrouwen dagelijks worden vermoord door hun eigen geliefden?

Heb ik even gemist dat hele continenten tegen elkaar opgezet worden?

 

 

Nee.. echt niet.. Ik zie het, ik voel het. 

 

 

Wat maakt dan dat ik toch afsluit met die woorden? ‘De mens is zo mooi!’ 

Nou.. Omdat dat óók is wat ik zie, wat ik voel en vooral wat ik ervaar!

 

Wat gebeurt er wanneer we elkaar gaan benaderen vanuit wantrouwen? Zou de wereld daar beter van worden? Ik denk van niet.

Ga ik er bij voorbaat al van uit dat ‘de mens’ slecht is, dan zal ik altijd eerst het slechte zien in mensen. 

Liever kies ik om in te stappen vanuit vertrouwen, en de mooiste connecties ontstaan. Kort of langdurig maakt niet uit, het is goed! 

 

Natuurlijk doe ik ook regelmatig een stapje terug. Een onzichtbare reden kan ervoor zorgen dat ik me minder veilig voel waardoor ik toch afstand neem of me afsluit. 

Helemaal prima. Ik hoef niet met iedereen bevriend te zijn, ik mag ook mijn eigen grenzen hierin aanvoelen en aangeven. 

Maar het startpunt maakt een verschil. 

 

 

Ik moet denken aan de zin uit de kerk waarin ik ben opgegroeid die stelt dat iedere mens in zonde wordt geboren. Ik zie dat niet. En dat is niet omdat ik het niet wil zien, ik zie het gewoon niet ook al zou ik het willen.

Vertel een kind keer op keer dat het zondig is, en het gaat zich er vanzelf naar gedragen en misschien zelfs achter verschuilen. Maar het is zeker niet de oorsprong.

 

 

Ik heb niet de alwetende wijsheid, en het enige wat ik hier kan doen is delen wat ik zelf heb ervaren. En dat is dat de mens, álle mensen die ik tot nu toe heb ontmoet, vanuit hun basis goed zijn, en een enorme liefdevolle kracht bezitten. 

De reden dat dat niet altijd zichtbaar is, is pijn. Soms generaties oud en vastgeroest, soms vers en des te pijnlijker. 

 

 

Het volk dat werd opgejaagd, jaagt nu een ander volk op. Het jongetje dat werd geslagen door zijn ouders, slaat nu zijn eigen zoon. Het kind dat niets anders wilde dan gezien worden door zijn moeder zorgt er nu voor dat de hele wereld hem ziet. Of het de leegte in het hart vult..? Waarschijnlijk niet. En het brengt zoveel verdriet en nieuwe pijn..

 

Wat zou de wereld een prachtige plek zijn als iedereen zijn eigen shitzooi in ieder geval zou aankijken en misschien zelfs kan omarmen. 

De enige manier waarop je daar zelf iets in kan betekenen, is om gewoon te starten. Onderzoek je eigen blokkades, je eigen oordelen, je eigen angst, je eigen pijn met als doel om zoveel mogelijk te leven! Je bent hier nu! 

 

 

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik al zo’n groot verschil heb mogen ervaren in mijn leven, en ik hoop nog heel lang te mogen genieten van dit pad. 

Ik ben zeker niet de eerste, zeker niet de beste, zeker niet de laatste. Ik doe wat ik kan, en met dit stukje wil ik je aanmoedigen om ook te starten, of door te gaan. En wil je even niet alleen, reik dan uit! Je hóeft het niet alleen te doen!

 

Ik geloof met heel mijn hart dat we door dit innerlijke werk van deze wereld een mooie, vredige plek kunnen maken.

 

De mens is.. zo mooi! ❤️

 

 

Liefs, Lieneke