Inhouden

Inhouden. Ik ben er een kei in. Echt.

Ik ben nooit boos. Ik mopper wel eens, ik ben wel eens ‘teleurgesteld’, heel soms ook zwaar teleurgesteld, maar boos.. Nee.

Begrip overheerst eigenlijk altijd.

 

Ik was heel zuinig (en trots) op deze eigenschap, en wanneer ik dan toch eens neigde naar het boze, bedekte ik dat met de mantel der liefde. De liefde en dankbaarheid die ik zo graag wil voelen, waar ik me lekker fijn in voel.

Daar ging mijn aandacht heen, dat kwam in het licht te staan. Wat lost al dat gebekvecht nou eigenlijk op. Niets toch?

Wat ben ik lekker bezig! Schouderklopje!

 

En nu ik dat zo optyp, wetend wat ik nu weet, denk ik.. Oh oh oh.. Hoe kon ik zo blind zijn! Want wat gebeurt er natuurlijk met dat andere deel..? 

Dat komt in de schaduw te liggen. Mijn blinde vlek.. Wachtend, rottend. Te stinken onder die prachtige ‘mantel der liefde’.

 

 

Echt… Pff..

 

 

In de verdieping van de Academie voor Opstellingen waar ik vorige week mocht zijn was precies dit in mijn opstelling te zien. De weggestopte emotie, die er niet mag zijn. Boosheid.

Schreeuwende, stampende, slaande, trillende boosheid.. Nieuw, oud, groot, klein, alles bij elkaar vooral gewoon heel…. kl*te.

 

De woorden ‘Spirituele Bypass, passieve agressie en Egostructuur’ vielen. Nou hè, hè, toen kon ik wat boosheid voelen. Zie je niet hoe hard ik aan het werk ben om mijn systeem op te schonen??? (Dank je wel beschermingsmechanisme, je mag weer gaan zitten)

 

De opstelling zette alles wat ik dacht te weten over mezelf op z’n kop. En meteen al kon ik voelen dat dat precies was wat ik nodig heb om verder te gaan.

 

Ik ben niet wie ik dénk dat ik ben. Juist niet! Ik ben wie ik ben op álle lagen van mijn zijn. Inclusief blinde vlekken. Juist in dat 'niet weten' ligt nog zo'n schat verborgen!

 

 

 

Mijn weggestopte boosheid is tijdens de opstelling uit de schaduw getrokken, en mag verder bewegen, want ik herken nu iets van wat het met me doet. Hoe het ervoor zorgt dat ik niet alleen mijn boosheid binnenhoud, maar ook mijn daadkracht. De andere kant van die welbekende medaille. 

 

 

Maar boosheid en ik.. ik ben er gewoon zó onbekend mee, dat ik niet zo goed weet hoe ik die ingang kan vinden. Naar binnen in stilte is leuk, is mooi, maar dan lost het niet vanzelf op. Daadkracht is ook iets dóen! Toch?

 

Dus, nu hangt deze mooie bokszak in de weg. Waardoor ik er niet omheen kan. Steeds even slaan, en dan niet ondertussen bedenken wat we gaan eten vanavond, maar voelen vanuit waar in mijn lijf ik wil slaan, of schoppen. Waar in mijn lijf voel ik iets? Want uiteindelijk hoef ik alles wat er vast zit niet op te lossen, alleen maar los te maken, in beweging te zetten. 

 

En dan zijn mijn spieren net zo onervaren als mijn boosheid, want na 2 minuten is de kracht er al uit. En net als mijn armspieren geef ik die ingang naar de boosheid ook de tijd om te groeien.

 

Ik doe maar wat, en het voelt heerlijk!

 

🤸‍♀️