Springen in het diepe

De afgelopen jaren deel ik met enige regelmaat een Hartstukje. 

Al die stukjes gaan over mij. Geschreven vanuit mij. Daar ben ik mee begonnen omdat ik dacht, als ik vanuit mij over mij schrijf, kan niemand zeggen dat ik het fout doe. Kan niemand zeggen ‘Wie ben jij om mij te vertellen wat ik moet doen?', 'Welke wetenschappelijke onderbouwing heb je daarvoor?'.

Gewoon mijn eigen ervaring, dit kwam ik tegen, dit voelde ik, dit deed ik ermee. 

Al die stukjes die ik deel over mij, zijn ook een uitnodiging om vooral ook iets te vertellen of te laten zien over jou. 

Als we samen in gesprek zijn, en ik blijf op de oppervlakte, maakt dat het voor jou makkelijker of moeilijker om te laten zien wat jou echt raakt? 

Het vraagt lef om te springen in het diepe, en ik hoop dat ik, mede door mijn Hartstukjes, jou ook het vertrouwen kan geven dat het ‘veilig’ is om te springen. 

Ik vind het ook zo eng af en toe, en heel soms is dat terecht, maar veel vaker is het vervolg alleen maar mooi, en helemaal niet eng.

Doen waar je blij van wordt, zonder restricties. Voor mij is dat onder andere schrijven en delen.

Wat is het voor jou?