Eigen verantwoordelijkheid

In de afgelopen 3 delen hebben we het gehad over je Intentie, over je Aandacht en over Toelaten en doorvoelen. De belangrijkste heb ik bewaard voor het laatst. 

 

Je eigen verantwoordelijkheid. 

 

 

Je kan de rest van je leven anderen de schuld geven van iets heel naars dat in je leven is gebeurd. Je ouders, je (ex-)vriend(in), je werkgever. Maar je kan ook je eigen verantwoordelijkheid herpakken. 

 

Een voorbeeld..

 

Als kind waren de belangrijkste regels: ‘Niet zeuren’ en ‘Als volwassenen praten, ben jij stil’. Je eigen wil heb je daardoor zo diep weggestopt dat je nu, als volwassene, eigenlijk geen idee hebt wat die eigen wil nu eigenlijk is, en daardoor weet je eigenlijk ook niet zo goed wie je nou eigenlijk bent, en waar je voor staat. Het enige dat je weet is dat het de schuld is van je ouders die zo streng voor je waren. 

 

Hoe kan je daar nou je eigen verantwoordelijkheid voor nemen? Je was toch nog maar een kind? Die denkt niet als een volwassene, die is afhankelijk van zijn of haar ouders om te overleven en mede daardoor onvoorwaardelijk loyaal. Nee, het is allemaal hun schuld.

 

Wat zou er veranderen wanneer je, zoals in de eerdere oefeningen, je pijn en eenzaamheid die je als kind gevoeld hebt in het veld zou zetten? Wanneer je daar aandacht aan zou geven, en dat verdriet kan doorvoelen? Als de volwassen versie van jezelf. De knuffel die je zo verlangde, kan je die aan je eigen kleine versie van jou geven? 

 

Als jou is geleerd dat je gevoelens er niet mogen zijn, dan is dat ook wat er in jezelf gebeurt. Dat je onbewust je eigen pijn uit de weg gaat. Dát is wat je kan veranderen. Op dit moment! En wie weet komt er dan wel compassie voor je ouders die ook deden wat zij konden met de kennis en rugzak die zij op hun schouders droegen.

 

Jouw leven is altijd jouw eigen verantwoordelijkheid. En het belangrijkste is daarbij dat je jezelf niet zoekt in de buitenwereld, maar in je binnenwereld. Dáár kan je het verschil maken, dáár kan je vrede vinden. 

 

Kun je erop vertrouwen dat alles gebeurt met een reden, en dat misschien de uitnodiging van het leven juist is om hier zélf iets mee te doen?

 

 

 

Oefening Visualisatie opstelling: 

 

Doe je ogen eens dicht, en voel je eigen plek door te ademen, de plekken te voelen waar je lijf de ondergrond raakt. Ontspan je buik, je schouders en adem rustig door. 

 

Kijk met je ogen dicht om je heen, alsof je een VR-bril op hebt. Dit is jouw veld, met jou op je eigen plek. 

Stel je nu voor dat je jouw intentie of verlangen in het veld zet. Waar staat het? Wat voor kleur, vorm, uitstraling heeft het? Wil je er naar toe of blijf je liever nog even staan? 

Welke emotie voel je? 

 

Zet nu je vriendmechanisme in het veld dat je voor je ziet. Hoe ziet het er uit? 

Wil je blijven staan waar je staat of voel je een beweging? Kan je voelen waar het je voor wil beschermen? 

 

Waar loop je tegenaan, heb je gezondheidsklachten? Andere problemen? Zet de belangrijkste in het veld. Geen mens, maar je probleem. Bijvoorbeeld ‘reuma’, ‘afwijzing’, ‘eenzaamheid’. 

Waar staat het? Welke gevoel krijg je erbij? Kan je er naar kijken, en bij het gevoel blijven? Alles is goed, ook als je er niet naar kan kijken. Blijf nog even.

 

Nodig nu een krachtbron uit in het veld. Bijvoorbeeld een (groot)ouder die veel voor je betekende, je vrouwenlijn met al hun wijsheid, een God of Godin. Iets dat jou herinnert aan het feit dat je een ziel bent in een menselijk lichaam, dat je ongekende kracht en liefde in je hebt. Dat alles aan jou de moeite waard is om van te houden. 

 

Hoe is dat wanneer deze krachtbron er bij komt? 

 

Kijk nu weer eens naar je intentie. Wat is er veranderd?

 

 

 

*Blijf vooral aanwezig in je eigen lichaam. Voelt het niet goed, stop dan met de oefening en/of doe het samen met iemand met ervaring die je hierin kan begeleiden. 

 

 

 

Dit is het laatste deel uit een serie van 4.

Dank je wel dat je hier deel van uit maakte ❤️❤️❤️

 

 

Merk je dat het lastig is alleen, neem contact op en dan doen we het samen!