Systemisch schrijven

Schrijven als oefening in mindfulness

 

Bij sommige onderwerpen is het heel makkelijk om 'er uit te schieten'.

Onderwerpen die niet fijn zijn, niet veilig voelen of onuitlegbaar ongemakkelijk zijn.

De onderwerpen waarbij je denkt, 'Oh ja! Ik zou de buurvrouw nog even doorgeven dat we op de buurtbarbecue komen!', of 'Oh ja! Die kast op zolder wil ik al zo lang opruimen, dit is het moment!'. 

Afleiding natuurlijk, als bijzonder effectief vriendmechanisme dat ervoor zorgt dat oude pijn vooral blijft waar het is, ergens goed weggestopt. 

 

 

Al schrijvend onderzoeken

 

Toch wil je in sommige gevallen dat sluimerende stuk naar voren halen, aandacht geven, omdat het doorwerkt in alles wat je doet.

Problemen die generatie op generatie herhalen, altijd geldgebrek, moeite om je écht te verbinden met een ander, een laag zelfbeeld, vul je eigen voorbeeld maar in!

 

Schrijven helpt je om je aandacht bij je vraagstuk te houden, om er niet uit te schieten en zo op ontdekking te gaan wat het dan is wat er precies gebeurt bij je.

Hoe ik ben gestart met schrijven

Ik hield nooit zo van schrijven. Vroeger probeerde ik wel eens een dagboek bij te houden, maar ook daar kon ik mijn aandacht niet bij houden. Wat is belangrijk om op te schrijven, wat wil ik onthouden..? Het voelde allemaal wat onzinnig. Pas tijdens de jaaropleiding startte ik met een schriftje waarin ik opschreef wat we hadden gedaan, en welke inzichten ik er uit had gehaald. 

 

In oktober 2023 schreef ik mijn eerste Hartstukje. Terwijl ik bezig was met de was kwamen de woorden alsof ik in gedachten een gesprek met iemand aan het voeren was, waarbij ik de tekst die ik uitsprak kon wijzigen tot het echt klopte met wat ik wilde overbrengen. 

 

Erwin (mijn partner) kwam thuis toen ik bezig was om het uit te typen en ik zei: 'Ik denk dat ik dit wil delen op Facebook..'. En dat willen, dat was zo'n willen als in, ik vind het eigenlijk veel te spannend, maar ik móet dit doen. Ik kon niet uitleggen waarom, wat ik ermee wilde bereiken, maar dit was nodig, ik voelde het aan alles.

 

Sindsdien heb ik veel meer hartstukjes geschreven. De één vanuit eenzelfde noodzaak, met een knoop in mijn maag, de ander omdat ik het steeds leuker vond om te delen. 

 

Nog steeds kan ik niet zo goed uitleggen waarom ik het schrijf, en waarom ik het deel. Eigenlijk vind ik het 'waarom' zelf ook niet zo belangrijk, het enige wat ik graag wil doen is leven met mijn hart geopend, onverschrokken, liefdevol, en delen in alle verdiepingen die ik tegenkom.

 

Ik word blij van het puzzelen met woorden tot het verhaal klopt. Soms betekend dat een paar keer aanpassen, als ik merk dat ik schrijf vanuit mijn denken, hoe het zou horen. Alleen vanuit mijn hart kan ik de waarheid delen in de vorm van een tekst. En soms is dat heel verwarrend, want er kan soms zo'n kloof zitten tussen wat ik denk hoe iets is of zou moeten zijn, en hoe iets voelt. 

 

Fijn vind ik het ook om jeugdherinneringen op deze manier onder de aandacht te brengen. Gebeurtenissen in je kindertijd kunnen zo'n invloed hebben op hoe je in de wereld staat, maar je keek vanuit je kindsblik.

Hoe is die gebeurtenis als je uitzoomt en vanuit de verschillende perspectieven kijkt? Dat maakt je eigen gevoel van dat moment niet minder verdrietig, maar kan wel begrip of vergeving bieden omdat je een andere intentie voelt dan je als kind hebt ervaren.